مواد قیر را می توان در طبیعت به صورت جامد یا نیمه جامد یافت، اما بیشتر مواد هیدروکربنی هستند که به عنوان یک محصول باقیمانده در نتیجه تقطیر نفت خام یا به عنوان محصول جانبی در طی کربنیزاسیون زغال سنگ به دست می آیند.
هیدروکربن ها اجسام ساده یا پیچیده ای هستند که از ترکیب کربن و هیدروژن تشکیل شده اند و یک طبقه مهم در شیمی آلی را تشکیل می دهند و دارای عناصر زیر به نسبت تقریبی هستند:
• کربن 70-85%
• هیدروژن 7-12%
• نیتروژن 0-1%
• گوگرد 1-7%
• اکسیژن 0-5%
• فلزات در مقادیر بسیار کم (به عنوان اکسید، نمک یا ترکیبات آلی حاوی فلزات)
در قرن نوزدهم، به ویژه در فرانسه، ایالات متحده آمریکا و انگلستان، آسفالت سنگ در روکش‌های روسازی و جاده‌ها مورد استفاده قرار گرفت.
با کشف تولید آسفالت از طریق پالایش نفت خام در اوایل دهه 1900، محبوبیت روزافزون خودرو منجر به ظهور صنعتی به سرعت در حال توسعه شد.
آسفالت به طور گسترده در ساخت و ساز جاده ها، سقف ها و عرشه پل ها به عنوان یک ماده عایق و پوشش عایق، در صنعت، در ساخت باتری و در بسیاری از مناطق دیگر استفاده می شود.
قیر جزء نفت سنگینی است که پس از پالایش سوخت های فرار و سبک از نفت خام باقی می ماند.
قیر به دست آمده از نفت مقطر در ابتدا به عنوان چسب در ساخت و ساز جاده ها استفاده می شد.
زیرا در دمای 50 درجه سانتیگراد ذوب شده و در دمای 0 درجه سانتیگراد شکسته و از استفاده آن در سقف ساختمانها جلوگیری می کند.
در روشی که بعداً آزمایش شد، هوای با دمای بالا به داخل قیر مذاب دمیده شد.
با این روش، پایداری حرارتی بهتر قیر اصلاح شده با اکسیژن حاصل شد.
با محدوده دمایی این نوع که به قیر اکسید شده از -5 درجه سانتیگراد تا 70+ درجه سانتیگراد شناخته می شود، فرآیند استفاده از قیر برای اهداف عایق رطوبتی در سقف ساختمان ها آغاز شده است.
قیر اکسید شده شکل خام پوشش های قیری است که ما روی سقف ها استفاده می کنیم.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.